Przykłady różnych forma brązowych zapinek
Zapinki, zwane też fibulami, są elementem stroju najczęściej spotykanym w grobach ludności kultury wielbarskiej. Mężczyźni nosili jedną zapinkę, kobiety najczęściej trzy. Duża różnorodność form i zdobień tego typu zabytków, często zmieniających się wraz z następowaniem nowej mody, jest świetnym wyznacznikiem chronologicznym. W Grzybnicy odkryto łącznie ok. 45 zapinek, zachowanych w całości lub we fragmentach. Większość wykonana jest w całości ze stopów miedzi (brązu lub mosiądzu), z wyjątkiem: srebrnej zapinki Almgren 213 (gr. 7), żelaznych zapinek Almgren 75/77 i zawiaskowej (gr. 1), brązowych, zdobionych drucikami srebrnymi zapinek Almgren 80 (gr. 10) i Almgren 41 (gr. 56) oraz zapinki Almgren 130 z żelazną rurką na sprężynkę (gr. 68) i żelaznej osi zapinki Almgren 161 (gr. 91). Większość fibul jest najpewniej lokalnego pochodzenia. Do wyjątków należą dwie prowincjonalnorzymskie zapinki silnie profilowanych z trójkątną nóżką (gr. 58), zapinki Almgren 84 o zapewne podobnej proweniencji (gr. 17) oraz żelaznej zapinki zawiaskowej, będącej naśladownictwem egzemplarzy z terenu Cesarstwa Rzymskiego.
Bransolety to element stroju spotykany wyłącznie w grobach kobiecych. Z reguły wykonywano je z taśmy srebra lub brązu, choć znane są też egzemplarze złote. Z cmentarzyska w Grzybnicy bransolety i przypuszczalne ich fragmenty pochodzą z grobów 10, 11, 12, 26, 31, 56 oraz z kręgu II. Wszystkie egzemplarze należą do często spotykanej na Pomorzu odmiany z tępo uciętymi końcami. Para bransolet z grobu 12 jest wykonana z nieznacznie tylko spłaszczonych sztabek i należy do grupy okazów starszych, typowych raczej dla I w. po Chr. Odmianę bransolet sztabkowatych zapewne reprezentowała również nie zachowana bransoleta odkryta w grobie w kręgu II (znana jedynie z archiwaliów). Do tej samej odmiany mogły należeć okazy, których ułamki zachowały się w grobach 11, 26 i 31. Para bransolet taśmowatych (gr. 10), zdobionych ornamentem zbliżonym do charakterystycznego dla bransolet żmijowatych jest młodsza i typowa dla 2 poł. II w. Ornament kółek na jej krawędziach posiada analogie w podobnie zdobionych okazach sztabkowatych w kulturze wielbarskiej.
Kolie paciorków szklanych i bursztynowych to stały element stroju kobiecego. O ile paciorki bursztynowe wykonywali miejscowi rzemieślnicy, to paciorki szklane dotarły na Pomorze z terenu Cesarstwa Rzymskiego. Najbardziej okazała była kolia z groby 58 składająca się z pięćdziesięciu, głównie szklanych paciorków. Z kolei kolię z grobu 91 stanowiły wyłącznie paciorki bursztynowe (71).
Elementem spinającym kolie paciorków były klamerki esowate, spotykane najczęściej w towarzystwie srebrnych paciorków dwustożkowatych. Ich wyszukane formy świadczą o dużych umiejętnościach miejscowych rzemieślników. Kolie spinano na piersiach (a nie na karku, jak obecnie), aby wyeksponować ich walory artystyczne. Z Grzybnicy znane są trzy egzemplarze wykonane ze srebra (gr. 19B, 50 i 93) oraz jeden brązowy (gr. 58).
Rzadziej spotykanym elementem w grobach kultury wielbarskiej są szpile. W Grzybnicy tego typu zabytki lub ich fragmenty znaleziono w grobach 10, 40, 59, 60. Szzególnie interesujący pod tym względem jest grób 10, z którego pochodzą dwa zdobione egzemplarze: brązowy i kościany.
Z grobu 10 pochodzą również metalowe elementy pasa, na który składają się sprzączka, okucie końca pasa, okucia powierzchni i ogniwko łączące, służące do troczenia, a więc niemal kompletny garnitur części metalowych spotykany w starszym okresie rzymskim na Pomorzu. Zazwyczaj jednak spotykano pojedynczą sprzączkę, ewentualnie w towarzystwie innych okuć, tj. ok.15 sprzączek z żelaza (gr. 19C?, 20, 27, 29, 44, 50, 53, 56, 58?, 62, gr. w kręgu II) i brązu (kurhan A, 7, 10, 72). Na uwagę zasługują dwie żelazne klamry (służące również do spinania pasa, jednak na innej zasadzie) pochodzące z grobów 1 i 19B
Sprzączki do pasa wykonywano zarówno z brązu, jak i z żelaza.
Kolia paciorków szklanych i bursztynowych oraz metalowa klamerka esowata z grobu 58. O ile paciorki bursztynowe można było wykonać na miejscu, to egzemplarze szklane są sprowadzane z terenu Imperium Rzymskiego.
Metalowa szpila z bogato zdobioną główką pochodząca z grobu nr 10. Szpile, w porównaniu z innymi kategoriami zabytków, są rzadko spotykane w grobach kultury wielbarskiej.
Ludność kultury wielbarskiej rzadko stosowała żelazne klamry z haczykiem jako zapięcia do pasa. Egzemplarz z grobu 19B jest unikatowy w swojej formie.