Możliwości wnioskowania w badaniach nad chronologią cmentarzyska i jego stratygrafią horyzontalną są zdeterminowane niewielką ilością dobrze datowanych zespołów, stanowiących ok. 32% zbadanych pochówków. Przy ustalaniu chronologii względnej zespołów grobowych oparto się na systemie chronologicznym wypracowanym dla kultury wielbarskiej na Pomorzu przez Ryszarda Wołągiewicza.

Cmentarzysko posiada następującą rozpiętość chronologiczną: fazy B2a–B2/C1-C1a, co odpowiada przedziałowi czasowemu od końca I w. do początków III w. Nieliczne, wyraźnie późniejsze obiekty (gr. 88 i 91) należałoby uznać raczej za obiekty wtórne na cmentarzysku kultury wielbarskiej. Generalnie wydzielić można trzy etapy użytkowania cmentarzyska. Etap starszy wyznaczają znaleziska o cechach stylu wczesnorzymskiego w kulturze wielbarskiej, datowane na fazy B2a i B2b. Etap młodszy obejmuje obiekty zawierające elementy stylu „barokowego” w kulturze wielbarskiej datowane na fazę B2/C1-C1a. Etap najmłodszy, po prawdopodobnej przerwie w użytkowaniu cmentarza reprezentują obiekty z wyznacznikami schyłku okresu późnorzymskiego.



W czasie gdy użytkowane było cmentarzysko w Grzybnicy, kultura wielbarska zajmowała większą część Pomorza (bez jego zachodniej części), północną Wielkopolskę, na wschodzie osiągając zachodnią część Warmii i Mazur. Jest to okres, gdy Cesarstwo Rzymskie było u szczytu potęgi, a miejscowe społeczności utrzymywały z nim różnego rodzaju kontakty.