Cmentarzysko z kamiennymi kręgami w Grzybnicy użytkowane było przez ludność kultury wielbarskiej, której nazwa (urobiona współcześnie) pochodzi od miejscowości Wielbark (obecnej dzielnicy Malborka). Stanowisko łączy z kulturą wielbarska birytualny obrządek pogrzebowy, specyficzne zwyczaje w wyposażeniu pochówków, jak np. niewyposażanie zmarłych w broń oraz rytm przemian stylistycznych z zestawem charakterystycznych części stroju i innych elementów kultury materialnej.
Niekiedy obserwujemy próby łączenia znanych z przekazów pisanych nazw plemion z konkretnymi kulturami archeologicznymi. Nie zawsze jest to uprawnione, jednak w przypadku Gotów (nazwy etnicznej) i kultury wielbarskiej (nazwy urobionej sztucznie przez archeologów) zachodzi zadziwiająco dużo podobieństw.
Hipoteza o związkach etnicznych ludności użytkującej cmentarzyska typu Odry-Węsiory-Grzybnica z Gotami pozostaje w zgodności ze źródłami pisanymi (Tacyt, Ptolemeusz, Jordanes) oraz znajduje uzasadnienie w podejrzeniu o allochtonicznym (obcym) charakterze ludności strefy Pojezierzy i niektórych rejonów Pobrzeża, w przeciwieństwie do autochtonicznego charakteru pozostałych stref zasiedlenia kultury wielbarskiej fazy lubowidzkiej. Cmentarzysko w Grzybnicy było użytkowane przez ludność pochodzenia allochtonicznego, najprawdopodobniej Gotów przybyłych w drugiej połowie I w. ze Skandynawii. Formy konstrukcji kamiennych są najbliższe Gotlandii i środkowo-wschodniej Szwecji. O skandynawskiej genezie kręgów, kurhanów i bruków nagrobnych świadczy też zbieżności zmian zachodzących w przemieszczeniach osadniczych z tej części Pomorza na prawobrzeżne Mazowsze, Polesie i Wołyń oraz towarzyszące owym przemieszczeniom ślady (północno-) germańskiej hydronimii.