Konstrukcje kamienne nakrywające groby
Obrządek pogrzebowy ludności, która użytkowała cmentarzysko w Grzybnicy (kultury wielbarskiej) był bardzo zróżnicowany. Przede wszystkim cechuje go birytualizm, czyli składanie zmarłych do ziemi zarówno skremowanych, jak i niespalonych. Na poszczególnych stanowiskach kultury wielbarskiej proporcje grobów ciałopalnych względem szkieletowych (inhumacyjnych) przedstawiają się różnie. W przypadku Grzybnicy, nieco częściej stosowano kremację (proporcje 58:39).
Jeśli decydowano się na ciałopalenie, to zebrane ze stosu szczątki wsypywano bezpośrednio do jamy (mówimy wówczas o grobach ciałopalnych jamowych) lub umieszczano je w urnie zwanej także popielnicą (wówczas groby ciałopalne popielnicowe).
Niektóre jamy grobowe w partiach stropu zostały wyłożone lub otoczone polnymi kamieniami, czasem ułożonymi w kilka pięter. Ten element konstrukcyjny w przypadku grobów szkieletowych przybiera kształt komory, obwarowania lub obstawy i występuje niemal wyłącznie w powiązaniu z kamienną nadbudową (kurhan A, gr. 50, 68, 90). W przypadku grobów ciałopalnych za konstrukcję w rodzaju obwarowania można uznać jedynie zgrupowanie większych kamieni na stropie pochówka nr 20. Na Pomorzu kamienne konstrukcje grobów posiadały szczególnie okazałe pochówki „typu Lubieszewo” oraz bogate groby np. z Leśna i Węsior.
Czasem decydowano się na przykrycie grobu kopcem ziemnym lub kamienno-ziemnym, czyli kurhanem. Nasyp taki mógł nakrywać tylko jeden pochówek lub stanowić mogiłę dla dwóch trzech, a nawet czterech grobów. W Grzybnicy natrafiono na zaledwie dwa kurhany (nr A i B), co jest dosyć dziwne, biorąc pod uwagę rozległość cmentarzyska i różnorodność kamiennych konstrukcji. Być może kurhanami są niewielkie nasypy znajdujące na północ od kręgów I i II. Teren ten nie został jednak przebadany archeologicznie i nasypy te mogą stanowić naturalne wydmy, często występujące na Pomorzu w okolicach rzek.
Cechy obrządku pogrzebowego na cmentarzysku w Grzybnicy generalnie nie odbiegają od norm znanych z cmentarzysk kultury wielbarskiej, zwłaszcza stanowisk z konstrukcjami kamiennymi z Pojezierza Kaszubskiego. Cmentarzysko w Grzybnicy cechuje obecność wielu grobów pozbawionych darów grobowych i pewne ubóstwo wyposażenia pozostałych pochówków w porównaniu do innych nekropoli z tego czasu na Pomorzu. Zjawisko to rekompensuje duża różnorodność i ilość nagrobnych konstrukcji kamiennych. Z powodu stanu źródeł antropologicznych (kostnych) i ubóstwa materiałów archeologicznych, możliwości społecznej interpretacji źródeł sepulkralnych są ograniczone. Taką interpretację utrudnia niejednoznaczność źródeł archeologicznych, a w obrębie kultury wielbarskiej problem ten jest dodatkowo skomplikowany specyficznym rytuałem, zabraniającym wyposażania pochówków w broń i większe narzędzia żelazne. Szczególnie negatywnie zwyczaj ten wpływa na możliwość oceny stopnia zamożności pochówków męskich.
Znamionami znaczącej pozycji społecznej zmarłego na cmentarzysku w Grzybnicy są okazalsze formy grobowe. Płaskie konstrukcje kamienne, bruki ze stelą, kurhany oraz elementy rytuału pochówkowego, bądź budowle, których śladem są rowki dookolne ze spalenizną, służyły nie tylko oznaczeniu miejsca pochówka, lecz zapewne miały na celu szczególne ich wyróżnienie. Podobne znaczenie może mieć, w Grzybnicy o charakterze jednostkowym, obwarowanie kamieniami jamy grobowej, złożenie zmarłego w trumnie, na marach lub owiniętego korą, a także zastosowanie popielnicowej formy grobu. Pochówki w kłodach są spotykane przede wszystkim w obrębie kultury wielbarskiej i stanowią atrybut uprzywilejowanej pozycji osoby zmarłej. Zapewne zbliżone uwarunkowania społeczne miały też pochówki z korą.